متاورس هنوز وجود ندارد | مجله خبری آی تی و دیجیتال

این روزها در رسانه‌ها حرف‌های زیادی در مورد متاورس به گوش می‌رسد؛ اما بهتر است بدانید متاورس وجود ندارد؛ حداقل تا امروز.

به گزارش مجله خبری آی تی و دیجیتال و به نقل از howtogeek، قبل از اینکه متوجه شویم متاورش وجود دارد یا نه، باید بدانیم که چیست.

“متاورس” یک اصطلاح مبهم و بدون تعریف است. اصطلاح “metaverse” بار اول در سال ۱۹۹۲ توسط نیل استفنسون نویسنده رمان‌های علمی و تخیلی و در رمان تصادف در برف (Snow Crash)  به کار برده شد.

متاورس چیست؟ آیا این فناوری تنها واقعیت مجازی است یا بیشتر؟

مردم “metaverse” را نوعی شبکه از جهان‌های مجازی به هم پیوسته می‌دانند که در آن افراد می‌توانند با هم ارتباط برقرار کرده، تجارت کنند و بازی‌های مختلف را انجام دهند.

اینکه آیا این فناوری قادر است روی دستگاه با صفحه نمایش دو بعدی مانند گوشی هوشمندواقعیت مجازی (VR)، واقعیت افزوده (AR وجود داشته باشند، هنوز مورد بحث است.

برخی افراد ادعا می‌کنند که فضاهای مجازی کنونی مانند Minecraft و Roblox در حال حاضر متاورس هستند.

اگر هر فضای آنلاینی که افراد می‌توانند به عنوان آواتار چت کنند به عنوان یک متاورس به حساب می‌آید، حداقل از دهه 1980 برای جهان‌های دوبعدی و از دهه 1990 برای جهان‌های سه بعدی چنین فناوری اختراع شده است.

اما ما متاورس را به‌عنوان یک چندجهانی واقعیت مجازی متصل به شبکه تعریف می‌کنیم که به تنهایی متعلق به یک شرکت نیست.

این فناوری در حال حاضر در مرحله توسعه است، اما در حال حاضر به طور گسترده پیاده سازی نشده و هیچ استانداردی در سطح صنعت برای آن تنظیم نشده است.

مشکل اصلی متاورس در حال حاضر، فناوری و تجهیزات آن است. فن‌آوری‌های اساسی که به افراد اجازه می‌دهد چت کنند، دارایی دیجیتال داشته باشند، و کسب و کار خود را در پلتفرم‌ها و دستگاه‌ها مجازی سه بعدی اجرا کنند؛ به گونه‌ای استاندارد نشده‌اند که این امکان را فراهم کند و برای تحقق آن، به پروتکل‌های ارتباطی گسترده‌ای و تفسیر مجدد قانون مالکیت معنوی نیاز است.

آیا به متاورس واقعاً نیاز داریم؟

با محدودیت‌هایی که در مورد آن بحث کردیم، آیا این بدان معناست که متاورژن هرگز وجود نخواهد داشت؟

نه ممکن است این فناوری در دسترس قرار گیرد؛ اما چشم انداز فعلی ما از آن ممکن است هرگز محقق نشود، زیرا به نظر می‌رسد صنعت از یک رویکرد بالا به پایین به آن نگاه می‌کند.

به عنوان مثال، اگر می‌خواهید یک پیتزا به صورت آنلاین سفارش دهید، آیا بهتر است با یک هدست واقعیت مجازی وارد یک فروشگاه مجازی شده و یک پیتزای سه بعدی بردارید و یا فقط از طریق یک اپ تلفن هوشمند روی گزینه‌ی سفارش ضربه بزنید؟

بنابراین نیاز با به متاوررس هنوز توجیه نشده است.

آینده‌ی ناشناخته

انتقادی که در اینجا مطرح می‌شود، مشکل دیگر متاوررس در مفهوم فرا وجهی آن را نشان می‌دهد. ما به جای اینکه اجازه دهیم این فناوری به طور طبیعی اتفاق بیفتد، سعی می‌کنیم حدس بزنیم این فناوری چگونه کار می‌کند، و برنامه‌های کاربردی و ابزارهای واقعیت مجازی ناقص امروزی را به آینده‌ای نامعلوم آن متصل کنیم.